Waarom mijn woorden.
Over Manon
Hoe de pen mij vond.
Gebroken, blut en met een gebroken hart en het gevoel dat mijn leven drijfzand was, lag ik in mijn oude tienerkamer, liggend onder het Frozen-dekbed van mijn kleine nichtje.
Ervoor ervoor liet ik alles achter, om mijn hart te volgen dacht ik. of was het de angst die me weg deed rennen?
Ik leerde dat soms de dapperste daad niet is om alles achter te laten, maar om de moed te hebben bij jezelf te blijven zitten - in dat drijfzand - en te vertrouwen dat je niet zult verdrinken.
​
Wat ik in de diepten van wanhoop ontdekte, was de pen. Die mij leerde dat we uiteindelijk veel meer hetzelfde zijn dan dat we ooit anders waren. Als we de moed hebben om dit te zien.
De regels van poëzie ken ik niet. Totdat de pen me vond had ik nog nooit in mijn leven een gedicht geschreven. Poëzie is voor mij eigenlijk niks meer en niks minder dan je hart te laten spreken.
Woorden laten doordringen tot de essentie van onze gevoelens en ervaringen.
Soms moeten we moeilijke dingen alleen doorstaan en er alleen doorheen gaan, maar we zijn nooit echt alleen.
We doen dit samen en mijn woorden zijn er om mijzelf en iedereen die ze leest te herinneren als we dat even vergeten.
Luister naar Put.
​
PUT
soms lijkt het
alsof het leven
je een put groef
waar je nooit
in je eentje
uit komen kon
totdat je eruit klom
met stof in je botten
en vuur in je hart
en je zag
dat die put
je groter liet groeien
dan je altijd dacht
dat je was
"Als luisteren naar een vriend. Warm." - Putri
"Mediterend. Aardend." - Steve
"Kalmerende stem. Verzachtend." - Sarah
"Poëtisch, Zacht, Intiem." - Renee
​
"Komt direct mijn hart en ziel binnen" - Gordana
​
"Helpt me mijn eigen ervaring te begrijpen." - Koen
​
"Jouw woorden zijn als een pleister op een diepe wond.
En daardoor geneest de wond." - Substack-lezer.
